maandag 7 februari 2022

Vrijdag 14 juli en Zaterdag 15 juli: de terugreis

 He getver, het zit er weer op. Vanmiddag vliegen we terug naar huis.
Gelukkig gaat het vliegtuig pas om 17.00 uur dus we hebben nog even de tijd om lekker rustig aan te doen. 
Het kost wat moeite om uiteindelijk alles in de koffers te krijgen (ik snap er niks van. We hebben echt alleen een zooi t-shirts gekocht en alle zooi zoals shampoo blijft achter, maar toch is de koffer stiekem te zwaar!) maar net iets voor 11.00 uur staan we bij de balie om uit te checken.

Het uitchecken bij de zuil lukt niet en bij de balie staat een rij van hier tot Tokyo. Nu hebben we tijd zat, maar om die nu wachtend in een rij door te brengen? Gelukkig schiet iemand van het hotel ons te hulp zodat we alsnog binnen 5 minuten uitgecheckt zijn. 

Op onze laatste dag gaan we natuurlijk nog even genieten van een echt Amerikaans ontbijt en dat doen we bij Denny's. Jurgen neemt de slumberjack slam en ik build-m'n-eigen-slam. Het smaakt, geheel naar verwachting, weer prima en het is, ook geheel naar verwachting, te veel.



Rond 12.30 uur gaan we op zoek naar een benzinepomp wat nog even moeite kost want voor we het weten zijn we al bij het vliegveld. Het is hierna nog maar een kort ritje naar Alamo waar we helaas deze superfijne auto weer in moeten leveren. Dat gaat zoals we gewend zijn supersnel en we krijgen keurig een bon van de kosten van de upgrade. Volgens de bon hebben we 985 mijl met deze auto gereden. Ik heb niet genoteerd hoeveel we met de Nissan hebben gereden maar dat zal ongeveer 2000 mijl zijn. 

We nemen de shuttle naar het vliegveld en ook hier een zuil waar we zelf op inchecken. Het blijkt dat de koffers inderdaad iets te zwaar zijn. Met wat wisselen hier en daar zitten we er 1 kilo overheen. We krijgen wat strenge blikken en een preekje, maar de koffers mogen toch mee. 



Nadat we de koffers kwijt zijn, zijn we ook snel door security. Hier geen gedoe met schoenen uit en zakjes met mascara (snap nog steeds niet dat ze dit een vloeistof vonden). Alleen de rugzak gaat via de lange route en wordt uitgebreid gecontroleerd, volgens de mevrouw aldaar wegens de beanbag van de Tomtom. Niets aan de hand dus en na een paar minuten kunnen we door. Nog heel even lopen we langs de taxfree winkels maar we kopen niks meer.



Het vliegtuig vertrekt uiteindelijk een kwartiertje te laat maar toch is de verwachtte aankomsttijd ook weer verkort. ETA Londen 10.40 uur. We zullen zien!
Ook nu zitten we niet op de gereserveerde twinseat. Sterker nog: we hebben totaal andere stoelnummers gekregen. Ik ga naar de stewardess achterin maar die geeft een nogal lullig antwoord dat ze niets kan met reserveringen. Ja, dat is allemaal leuk en aardig natuurlijk maar voor deze stoelen is wel gewoon serieus geld betaald. Ze lijft volhouden dat ze er niks aan kan doen, maar merkt wel mijn irritatie. Voordat ik er om kan vragen komt de hoofdstewardess naar ons toe om te zeggen dat ze gedurende de vlucht even langs komt om ons te helpen met het indienen van een klacht. En of we misschien zin hebben in een glaasje champagne? Kijk: zij kan het dus ook niet a la minuut op lossen (alhoewel ze ook nu goed nieuws heeft: er zit niemand meer in de gate dus ook nu 3 stoelen voor ons 2) maar het gaat even om de toon van de boodschap zullen we maar zeggen!



Zodra we in de lucht zitten krijgen we ons beloofde glaasje champagne en daarna is het gewoon een lange zit. Na een uurtje krijgen we de chicken or pasta en daarna gaan de lichten uit terwijl wij wat films kijken. Een uurtje voor de landing in Londen krijgen we nog een ontbijtje: een full English of een cheeseomelet. Wij kiezen beide voor de laatste optie en het smaakt prima. Uiteindelijk is het 11.00 uur als we landen op Londen. 

We komen aan op T3 en moeten helemaal naar T5, inclusief security doen we heir ongeveer een uur over! Gelukkig hebben we voldoende tijd en kunnen we nog lekker een broodje eten. 
Voor de tweede vlucht moeten we rond 14.00 uur boarden en keurig op tijd gaan we de lucht in. We zijn behoorlijk gaar als we om 16.00 uur landen op Dusseldorf. De paspoortcontrole gaat snel en de koffers hebben we ook snel te pakken dus binnen 20 minuten staan we buiten! Beetje jammer dat we ook nog 20 minuten op de shuttle moeten wachten, maar ondanks dat zijn we voor 17.00 uur bij het hotel en de auto. Jurgen is nog helder en rijdt ons veilig naar Etten-Leur waar we om 18.45 uur volgens traditie stoppen om koffie te drinken bij de (schoon)ouders. Zijn zij ook weer gerust dat we heel terug zijn!


Donderdag 13 juli: Nog meer Vegas

 Ook voor vandaag staat er bar weinig op het programma.
Eigenlijk alleen dat we in ieder geval nog even naar de outlets willen om een cadeautje voor thuis te halen en nog een polo van iemands verlanglijstje. De 'boodshappen' zijn snel gedaan en als we terug komen bij het hotel halen we eerst de auto helemaal leeg. En dat kost toch altijd wat tijd, want je verzamelt altijd nogal veel troep in die 3 weken πŸ˜†

We gaan nog naar het zwembad waar het erg druk is maar wel lekker om af te koelen met dit weer. Tegen de tijd dat we het zat raken wordt ook het zwembad weer leeggeveegd dus dat komt mooi uit. Voor het eten pakken we vast een hoop zooi in tot we op pad gaan voor het avond eten.

Het blijkt dat 'het straatje bij de Link' een stuk leuker en gezelliger is dan we eerst dachten dus we blijven hier hangen voor het avondeten. Ik heb pulled chicken met de lekkerste mac & cheese ever en Jurgen neemt een hamburger. Wat hier ook erg leuk is, is dat er allemaal terrasjes zijn. Dat zie je nu eenmaal niet zoveel dus dan kun je er net zo goed van profiteren!


Via de fonteinen van het Bellaggio lopen we terug naar het hotel (da's dus echt een mega omweg want het Flamingo heeft ook een uitgang aan 'het straatje bij de Link', maar het is onze laatste kans en we vinden het allebei mooi.

Nog wat laatste spullen inpakken en de hoogste tijd om weer naar bed te gaan.

Woensdag 12 juli: Las Vegas

 Vandaag slapen we eerst maar eens lekker uit, het is tenslotte vakantie!
Bij de deal bij Booking.com zat per dag 9 USD p.p. voor 'ontbijt', dus dat gaan we eerst maar eens uitgeven. Best schandalig dat dit nog niet eens genoeg is voor 2 koffie en 2 croissantjes πŸ˜†. Then again: we hebben er niks extra voor betaald, dus het is extra.



Jurgen wil graag nog slippers van Superdry en ik wil graag het Wynn bekijken dus dat kunnen we combineren. We kopen zo nog het een en ander in de winkels bij de Fashionshow LV en lopen dan het hele eind weer terug, maar natuurlijk niet voordat we ook het Wynn bekeken hebben. Dit hotel is echt heel luxe en heeft een atrium waar een hele 'binnentuin' steeds in een ander thema wordt ingericht. Dit keer Capri. Het ziet er mooi uit.

Dan lopen we Γ©cht terug naar het hotel en nog een stukje verder want ook ik wil nieuwe slippers maar die van mij moeten dan weer van Havaiana zijn πŸ˜†
En dan is het echt tijd voor een lunch op een terrasje bij een of ander Italiaans restaurant. 
Tegen de tijd dat we weer in het hotel zijn heeft het geen zin meer om nog naar het zwembad te gaan want dat gaat stom genoeg om 18.00 uur dicht, dus we relaxen lekker even op de kamer voor we weer op pad gaan. 

Omdat we pas laat hebben gegeten slaan we de Cheesecake Factory maar over en eten we onder de Eiffeltoren bij Hexx. Jurgen neemt een burger, ik een (kleine) pizza. Daarna lopen we nog naar het Bellaggio voor een fonteinshow. We vinden het elke keer weer een spektakel om te zien. Daarna lopen we via het (erg gezellige) straatje bij de Link terug naar ons hotel.

Dinsdag 11 juli: Naar Vegas!

We moeten het mooie Zion al weer verlaten, vandaag gaan we naar de gekte van Las Vegas.
Het is gelijk ook het laatste stuk van onze roadtrip.

We moeten om 11.00 uur uitchecken en het ontbijt is ook tot 11.00 uur dus dat komt mooi uit. Omdat we vandaag weer een uur terugkrijgen hebben we niet al te veel haast.
De serveerster ook niet blijkbaar zodat we enorm op moeten schieten om voor 11.00 uur zowel betaald te hebben als uitgecheckt te zijn!

Het is alweer erg warm en daarom besluiten we niet door Valley of Fire te rijden. We kunnen hier toch niet wandelen dus de omweg voegt niet zoveel toe. En het deel van het park wat we de vorige keer niet hebben gezien is nu afgesloten. Dus dan in 1 keer door naar Las Vegas.

Natuurlijk is het nog veel te vroeg om in te checken dus we gaan eerst lekker naar de outlets, je moet toch ergens blijven met je tijd (en geld πŸ˜„).
Bij Converse scoren we voor Jurgen 2 t-shirts en voor mij gympen. Bij Gap vind ik nog 2 korte broeken die bizar goedkoop zijn. Na nog eens twijfelen koop ik ook nu die dure zonnebril toch maar niet, maar Jurgen koopt hier en daar nog wat t-shirts.

Volgens mij wordt m'n naam toch echt anders gespeld :-)

Tegen een uur of 3 zijn we er wel klaar mee, niet alleen hebben we 'onze' winkels dan wel gehad, het is ook erg warm. Dus we willen wel even relaxen.
Onderweg naar de Strip gaat het heel even keihard regenen. Bizar, kom je uit het Noordwesten, eindig je, vanwege het weer, in Las Vegas en waar regent het? Juist, in Las Vegas!

We slapen (weer) in het Flamingo. Tegenwoordig moet je hier betalen voor het parkeren. Dat scheelt wel want de garage staat minder vol dan vorig jaar. Het grote voordeel van het Flamingo is dat het heerlijk centraal midden op de Strip ligt. Het grote nadeel is dat je altijd 6 jaar moet wachten voordat je in kunt checken. Ook nu zijn van de 10 balies maar 3 balies in gebruik en dat duurt telkens een eeuwigheid. Sinds vorig jaar staan er ook zuilen waar je in kunt checken dus dat gaan we maar eens proberen en wonder boven wonder lukt het en zijn we al snel in het bzig van de sleutel. Er staat zelfs op welke van de 36 (!!) liften je moet hebben. De trap is niet echt een alternatief want we liggen op de 20e verdieping.

We hebben weer een lekker luxe/ruime kamer en installeren ons maar even want het komt nog steeds met bakken uit de lucht. Maar we gaan natuurlijk niet wachten tot dat weer voorbij is, rond 18.00 uur gaan we weer op pad, eest even en plu kopen en dan kunnen we naar buiten. De afwatering kan die hevige regenval natuurlijk helemaal niet aan, dus we staan op sommige plekken tot onze enkels in het water. We lopen naar de Outback bij de M&M's winkel (da's best een eind, wanneer leren we nu eens dat er vlak naast ons hotel ook een Outback zit?) en dat valt niet helemaal mee met een knie die telkens op slot schiet. Maar goed, je moet er wat voor over hebben. Zoals altijd is het eten heerlijk, daarna lopen we weer terug naar ons hotel met een tussenstop bij de fonteinen.



Maandag 10 juli: Observation Point

De wekker staat vroeg, heel vroeg! Maar het is voor het goeie doel en even na 07.00 uur parkeren we de auto bij het VC. Zo vroeg op de dag is hier nog meer dan voldoende plaats, meestal is dat later op de dag heel anders!
Terwijl ik de rugzak pak voor de portemonnee om de parkenpas te laten zien vallen de petjes van de rugzak af. Da's niet zo handig. Wat al helemaal niet handig is, is dat ik dat niet merk. 

Het is pas 07.15 uur als we aansluiten in de rij voor de shuttlebus de canyon in, en toch moeten we 3 bussen wachten voor we mee kunnen. We raken wat aan de praat met een gezin voor ons dat vandaag de Narrows gaat wandelen. Dat is ook gelijk de eerste keer deze vakantie dat we Nederlands horen praten πŸ˜„

Het duurt een half uurtje voor we met de bus mee mogen en bij stop 7, Weeping Rock, stappen we uit. Even plassen en niet veel later, het is dan 08.30 uur, gaan we op weg. 
Het pad begint gelijk met veel switchbacks en een stevig hellingspercentage. Helaas heb ik dit keer niet het excuus om soms even te stoppen voor een foto want hoe stom kun je zijn: het fototoestel ligt nog op de kamer. Maar daar gaan we echt niet voor terug, we zullen het met de telefoon van Jurgen moeten doen. 
Maar goed, het stuk tot aan Echo Canyon wint behoorlijk snel aan hoogte en ik moet echt wel met enige regelmaat even stoppen. Na ongeveer een uurtje komen we bij Echo Canyon (je hoort echt de echo!), een heel mooi stuk en, ook niet onbelangrijk: even vlak! Stom genoeg vraag ik aan iemand die al naar beneden kom of het nog ver is. Dat kan je beter niet doen als je nog niet eens op de helft bent, en het antwoord is dan ook dat we 'way to go hebben'. 
Maar goed, doorgaan zullen we!




Na Echo Canyon komt er een nog veel steiler stuk dan het eerste gedeelte. Het pad is hier echt in uit de rosten gehakt en als je naar boven kijkt zinkt de moed je wel in de schoenen (bij mij dan) want het pad gaat maar door, de zon komt langzaam boven de berg uit, het is steil, het is warm, mijn hoofd is inmiddels paars en ik vind het gewoon zwaar (misschien moet je ook iets meer conditie hebben om dit soort wandelingen te doen... zo maar een tip πŸ˜†). 


Dit stuk gaat zo'n 2 mijl door. Da's best lang, we zien aan de rots van Angels Landing dat we steeds hoger komen en dus resultaat boeken. En dan zijn we EINDELIJK boven!
Het is nu nog zo'n 0,8 mijl vlak, af en toe door mul zand, langs de rim naar het mooiste uitzichtpunt ever.
Je staat hier een stuk hoger dan Angels Landing, je kijkt er letterlijk op neer, is het hier ook een stuk rustiger. We staan hier met zo'n 10 andere mensen. Maar laten we eerlijk zijn: deze wandeling vinden we (of in ieder geval ik) echt wel zwaarder dan Angels Landing. Niet alleen langer, maar ook hoger en zodoende steiler. We zijn dan ook best trots dat we hier toch bovenop de canyon staan! De weg door de canyon is echt maar een heel klein rood streepje in de verte, we kunnen ons haast niet voorstellen dat we daar helemaal vandaan zijn gekomen maar toch is het zo.



We genieten van het uitzicht, vullen het energie niveau aan met fanta, snelle Jelle en koekjes en nemen natuurlijk veel te vele foto's. Na zo'n 3 kwartier is het tijd om de terugweg aan te vangen. En hoewel dit natuurlijk sneller gaat dan naar boven, is het echt een enorme aanslag op de knieΓ«n. Man, man, het is eigenlijk niet te doen en dat in de volle zon. We snappen ook niet dat er nog steeds mensen omhoog komen, zelfs nog om 14.45 uur als wij al praktisch beneden zijn. Die doen het dan misschien sneller dan wij (6,5 uur, inclusief 45 minuten boven) maar je moet die 4 mijl toch omhoog. Nou ja, niet ons probleem. We komen nog wel een meisje tegen, alleen en zonder rugzak of iets dergelijks. We vragen haar toch maar even of ze wel water bij zich heeft maar haar vader blijkt een of twee haarspeldbochten lager te lopen, dus da's in orde. Maar wilden het toch even checken. 
Om 15.00 uur zijn wij bij de shuttebus. Eerst lekker de schoenen uit en slippers aan en daarna vullen we nog een survey van een ranger in voordat we in de bus stappen naar het parkeerterrein waar de auto staat. 

We halen wat lekkers bij de supermarkt en eten dat bij de kamer op. Dat hebben we wel verdiend!
Mijn linkerknie doet wel serieus zeer, dat is een beetje jammer. Eerst maar eens douchen en relaxen en rond 19.30 uur gaan we eten. Het wordt de Spotted Dog. Vooraf nemen we wat lokale kaas en worst. Verder neemt Jurgen pasta met garnalen en ik een salade met friet. En natuurlijk iets lekkers te drinken. We nemen de bus terug naar het hotel, kopen nog een lelijk schaaltje en een ijsje en dan is het meer dan genoeg geweest voor vandaag!

Zondag 9 juli: Zion!

 De wekker staat om 08.00 uur, alhoewel het steeds meer moeite kost om er ook daadwerkelijk uit te komen. Gelukkig scheelt het tijd dat we vandaag niet hoeven douchen (want Narrows) dus zitten we toch nog op tijd aan het ontbijt, ook weer bij Porters. Allebei nemen we de rise & shine: 2 eieren naar keuze, bacon of ham, hashbrowns en toast. Een heerlijk ontbijtje!



Om 10.30 uur zitten we in de bus, maar 1 halte later stappen we weer uit. De parkenpas ligt namelijk nog op de kamer en die hebben we toch echt nodig om het park binnen te komen. Nou ja, het scheelt gelukkig maar 1 bus en we hoeven ook al niet lang te wachten op de bus de canyon in. Dat hadden we veel drukker verwacht op een zondag in juli!
De Narrows is de laatste stop van de shuttle, zo'n 40 minuten rijden en het ritje is zeker geen straf want nu rijd je de hele canyon door. 
Bij de laatste stop gaan wij ook de bus uit en beginnen we aan de Riverside walk. Waar deze trail stopt, start automatisch de Narrows. De Riverside walk is een lekkere wandeling maar het is hier wel druk. Aan het einde verwisselen we de slippers voor waterschoenen en gaan we de rivier in. En ook hier geldt weer: hoe verder je loopt, hoe rustiger het ook wordt. 



En hoe mooier ook, want elke bocht wil je weer verder kijken wat er om de volgende bocht ligt. 
De waterdiepte varieert van kuitdiep tot borstkas en da's toch wel koud! Maar gelukkig is het verder erg mooi weer, dus we warmen ook telkens weer op.


Terug loop je met de stroom mee, dus dat gaat altijd sneller dan de 'heenweg', en het is tegen 15.30 uur als we weer bij het hotel zijn. De rest van de middag luieren we bij het zwembad, tot het weer tijd wordt om te eten.

Eten doen we bij Pizza & Noodles, wat wat ons betreft beter PIzza en Pasta zou kunnen heten want geen noodles maar wel heerlijke pasta te krijgen. Niet alleen is het eten erg lekker, het ligt op prima loopafstand van ons hotel. En zo komen we op de terugweg langs het snoepwinkeltje (waar ze zelfs drop verkopen) waar je ter plekke van ijs een milkshake kunt laten maken!

We zitten nog lekker met ijsje en milkshake op ons terrasje terwijl we ons mentaal voorbereiden op de dag van morgen... We gaan de trail naar Observation Point lopen. Ruim 4 mijl one-way en bijna 700 hoogtemeters. Het wordt morgen zo'n 100F (38C) dus de wekker staat om 06.15 uur, dan kunnen we het eerste deel in ieder geval in de schaduw lopen! 

Zaterdag 8 juli: Naar Zion!

Vandaag gaan we naar Zion, en wel naar het Kolob gedeelte.
Maar zover is het nog niet, eerst het gebruikelijke ritueel van opstaan, spullen inpakken en uitchecken. Dat laatste gaat niet heel soepel omdat er even wat onduidelijkheid is over of het hotel nu al wel of niet betaald is. Ook dat komt goed en rond 10.00 uur zitten we in de auto.

Jurgen gooit nog even de tank van de auto vol terwijl ik zorg voor de innerlijke mens met een ontbijtje van de Mac (we ontbijten ook echt nog wel anders, maar de koffie en thee van de mac zijn lekker en wij vinden de Egg McMuffin ook geen straf; een soort beschuitbol met ei, kaas en eventueel bacon 😊) en we daarna gelijk op pad kunnen.
Het is niet zover naar Kolob Canyon, maar omdat we nu een uur inleveren (we gaan van -9 uur naar -8 uur) komen we daar om 13.00 uur aan. Lekker, een hike op het heetste deel van de dag... Wat wel prettig is: de Kolob Canyon ligt hoger en daarom is het hier zo'n 10F koeler dan 'beneden'. Dat is dan nog steeds dik 90F. Maar goed.
Aan het einde van de scenic road lopen we een kleine trail van 1,2 mijl one-way naar het uitzichtpunt. En een uitzicht is het! Het is nogal heiig maar toch kunnen we behoorlijk ver kijken, al zal het op heldere dagen nog mooier zijn.



Het is hier in dit deel van Zion heel erg rustig. Kolob Canyon is 'wat minder' interessant dan de Zion Canyon en zodoende veel minder bezocht. Maar het is zeker wel de moeite van een bezoek waard.
Eigenlijk wilden we via een noordelijke route via Cedar City omrijden naar Springdale om zodoende nog een (bliksem)bezoek aan Cedar Breaks NM te brengen. Maar er zijn nogal heftige branden bij Brians' Head en we weten niet zeker wat nu de status is. Dus we rijden een stukje terug en dan via Springdale naar Zion. Dan moet de Canyon Overlook trail maar voor een volgende keer op het lijstje πŸ˜„

Voor we naar het hotel gaan rijden we eerst even naar het VC. We willen namelijk morgen een stukje Narrows doen, dus dan moeten we wel even het weer checken. Volgens de ranger geen probleem, het weer ziet er voor de komende dagen stabiel goed uit.
Het is inmiddels 15.30 uur als we ons melden bij ons hotel, de Bumbleberry Inn. Die ligt lekker centraal met een busstop voor de deur en wat wij hier een grote plus vinden: iedere kamer heeft een klein terrasje of balkon. Dus je kunt ook lekker eens buiten zitten. 
Wij zitten op de begane grond en hebben zodoende een mini terrasje. Even installeren en dan een duik in het zwembad, lekker even afkoelen.

Voor het avondeten gaan we 'gewoon' naar Porters. Dit restaurant verzorgt het ontbijt voor de Bumbleberry Inn en zodoende krijg je korting voor het avondeten. Dat smaakt erg goed; Jurgen neemt meatloaf en ik een burger. En omdat we op 'rol afstand' van het hotel eten neemt Jurgen er een lokaal biertje bij en ik een cocktail!